Sokół w Dąbrowie Górniczej

W 1905 roku >>po ogłoszeniu manifestu konstytucyjnego powstawać zaczęły niezależnie od siebie stowarzyszenia sokolskie w dwóch miejscach, mianowicie w Warszawie i w Zagłębiu Dąbrowskim<<. Srokowski organizował stowarzyszenia sokolskie w Zagłębiu, czerpiąc bezpośrednio z doświadczeń organizacji w Krakowie. Pod koniec roku 1905 w Zagłębiu istniało sześć gniazd sokolich połączonych w okręg, dla którego autor pamiętnika opracował >>odpowiedni regulamin, ulepszając i przystosowując do warunków miejscowych regulamin okręgów sokolich w Galicji. Wybrany zostałem wówczas na prezesa okręgu<<. Po zalegalizowaniu na wiosnę 1906 Sokoła w Warszawie (z prawem otwierania oddziałów) w lipcu odbył się pierwszy zjazd delegatów, na którym na prezesa wybrano Lucjana Kobyłeckiego z Warszawy, na pierwszego wiceprezesa Kazimierza Srokowskiego, a na drugiego Stanisława Popowskiego. Po zawieszeniu, a następnie rozwiązaniu Sokoła przez władze carskie jeszcze w 1906 roku >>postanowiliśmy istnieć nadal, a istnienie to oparliśmy na tej podstawie, że gniazda miały starać się o uzyskanie legalizacji, jako odrębne pozornie i nie mające z sobą żadnej łączności kółka gimnastyczne albo też jako szkoły gimnastyki, należące do ludzi prywatnych; okręgi i związek miały pozostać nadal, lecz już jako organizacja tajna<<. Srokowski w tej tajnej strukturze pozostał wiceprezesem, a Popowski z Warszawy – prezesem. Historia Sokoła w Zagłębiu, choć z osobą Srokowskiego związana bezpośrednio, to temat na inną opowieść.

Sokół w warunkach wojennych

Srokowski po powrocie "z niewoli w pierwszem półroczu 1915 roku (...) wystarał się u komendanta austrjackiego w Dąbrowie o zalegalizowanie przezeń statutu Sokoła, aby umożliwić gniazdom za austrjackiej okupacji jakie -takie istnienie i działalność w trudnych nad wyraz warunkach wojennych" s.9 https://www.sbc.org.pl/dlibra/publication/27740/edition/24872/content