Niewolnictwo

1788 -

Société des amis des Noirs

pierwsze francuskie stowarzyszenie abolicjonistyczne (było wzorowane na stowarzyszeniu utworzonym rok wcześniej w Wielkiej Brytanii, Society for Effecting the Abolition of the Slave Trade),

Góownym przeciwnikiem był lobbystyczny Klub Massiac,

doprowadzając do przyjęcia dekretu ustawodawczego z 24 marca 1792 roku, przyznającego wolnym mężczyznom o innym kolorze skóry równość obywatelską. Wkrótce potem, 10 kwietnia, bezskutecznie próbowali doprowadzić do zniesienia handlu niewolnikami.

Nicolas de Condorcet

Emmanuel-Joseph Sieyès

Towarzystwo Przyjaciół Czarnych Na mocy Dyrektoriatu utworzono Towarzystwo Przyjaciół Murzynów i Kolonii spotykało się 1796-1799, w skład którego weszli niektórzy z byłych członków pierwszego (Abbé Grégoire, Lanthenas)

Francuskie Towarzystwo na rzecz Zniesienia Niewolnictwa (SFAE) kliknij było francuskim stowarzyszeniem, które w latach 1834–1848

Od końca XVIII wieku we Francji tworzyły się społeczeństwa opowiadające się za zniesieniem niewolnictwa. Najpierw było to Towarzystwo Przyjaciół Murzynów, założone przez Jacques'a Pierre'a Brissota i Étienne'a Clavière'a 19 lutego 1788 roku, które funkcjonowało do 1791 roku. Po tym pierwszym stowarzyszeniu powstało Towarzystwo Przyjaciół Murzynów i Kolonii, które spotykało się w latach 1796-1799. Niewolnictwo zostało zniesione przez Konwent Narodowy 4 lutego 1794 roku. Następnie, po przywróceniu niewolnictwa przez Napoleona I w 1802 r., to właśnie Towarzystwo Moralności Chrześcijańskiej, założone w 1821 r., podjęło pałeczkę, powołując w 1822 r. Komitet ds. Zniesienia Handlu Czarnymi Niewolnikami3, którego niektórzy członkowie są przyszłymi założycielami SFAE4. Po ulepszeniach uzyskanych w pierwszych latach panowania Ludwika Filipa I, zwłaszcza w zakresie handlu niewolnikami, komitet ten został rozwiązany.

W 1833 r. parlament brytyjski uchwalił ustawę decydującą o stopniowym zniesieniu niewolnictwa w koloniach i przewidującą ostateczne zniesienie wyznaczone na 1 sierpnia 1840 r. z rekompensatą finansową dla właścicieli niewolników szacowaną na 20 mln funtów<5. . Pierwsze uspokajające wyniki uzyskane przez Brytyjczyków i brak rządowego projektu zniesienia niewolnictwa w koloniach francuskich skłoniły francuskich zwolenników walki z niewolnictwem wszystkich opcji politycznych do założenia w 1834 r. stowarzyszenia na rzecz zniesienia niewolnictwa, inspirowanego angielskim modelem abolicjonistycznym .

W czerwcu 1840 roku Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Przeciw Niewolnictwu zorganizowało w Londynie pierwszy międzynarodowy kongres na rzecz zniesienia niewolnictwa. François-André Isambert, który został mianowany jednym z czterech wiceprezydentów, wziął udział w pracach jako sekretarz Towarzystwa na rzecz Zniesienia Niewolnictwa.

SFAE uczestniczyła również w drugim kongresie w Londynie w 1843 roku, reprezentowana przez Amédée Thayera.

we Francji historycznym dekretem z 27 kwietnia 1848 r. zniesienie niewolnictwa w koloniach francuskich zostało więc ogłoszone przez rząd tymczasowy złożony z jedenastu osób, z których pięć było członkami Francuskiego Towarzystwa Zniesienia Niewolnictwa: François Arago, Adolphe Crémieux, Alphonse de Lamartine, Louis Blanc i Alexandre Ledru-Rollin. Ponadto, szósty członek Rządu Tymczasowego, Ferdinand Flocon, podpisał jedną z petycji abolicjonistycznych zainicjowanych przez SFAE w 1844 roku.