Franciszkanie

Poczatki

1209 r. uznana data powstania zakonu

1217 r. postanowiono podzielić zakon na prowincje.

1220 r. Franciszek oddał kierownictwo wspólnoty w ręce Piotra z Catani

1221 na kapitule generalnej spotykali się już nie wszyscy bracia, ale tylko przedstawiciele prowincji; powstaje Reguła zwana Niezatwierdzoną, gdyż nie uzyskała aprobaty Kurii Rzymskiej.

1223 r. druga reguła zatwierdzona przez papieża Honoriusz III

1226 r. śmierć Franciszka

Spory

1230 Grzegorza IX w bulli Quo elongati określił, że testament nie posiada mocy prawnej, ani Zakon, ani bracia nie mogą nic posiadać, a jedynie w sposób ubogi używać, tytuł własności nieruchomości pozostaje przy ofiarodawcach, bądź przechodzi na Stolicę Apostolską, zbieraniem funduszy potrzebnych dla braci mają zająć się zaufani ludzie spoza zakonu

1245 Papież Innocenty IV bullą Ordinem Vestrum łagodził poprzednie obostrzenia: dopuszczał używanie pieniędzy kiedy przełożeni uznali to za dogodne, wszystkie zaś nieruchomości użytkowane przez zakon przechodziły na własność Stolicy Piotrowej.

1317 r. po raz pierwszy zostali spaleni na stosie czterej bracia spirytualni, w a Jab XXII w bullach Sancta romana i Gloriosam Ecclesiam ekskomunikował wszystkich spirytualnych.

1328 Jan XXII zdjął urzędu generała zakonu bullą Cum Michaël de Caesena, a w roku kolejnym bullą Dudum ad nostri ogłasił jego ekskomunikę.

Podziały

1517 r. bullą Ite et vos in vineam meam papież Leon X dokonał formalnego podziału Zakonu na konwentualnych i obserwantów

1619 Paweł V. W bulli Alias felicis recordationis zniósł nominalną zależność kapucunów od konwentualnych

1897 połączenie różnych nurtów ruchu obserwanckiego w Zakon Braci Mniejszych (łac. Ordo Fratrum Minorum)