Muzeum Społeczne w Warszawie
Idea Muzeum Społecznego kiełkowała oddawna w Polsce wśród działaczów oświatowo-kulturałnych. Pierwszą próbą wcielenia jaj w życie było stworzenie Archiwum Społecznego w Krakowie, przy Uniwersytecie Ludowym im. Adama Mickiewicza około 1902 r. Grono młodzieży, do którego należeli: Adam Czartkowski, August Iwański, Stanisław Krauz, Konstanty Krzeczkowski, Ludwik Rajchman, Stefan Wolff zabrało się do realizacji zamierzeń w tym kierunku. Dzięki ofiarowanym przez A. Iwańskiego funduszom, rozpoczęto zbieranie materjałów w Krakowie, w Wiedniu, Paryżu i w Warszawie, i postanowiono wykształcić fachowca w osobie ś. p. Konrada Drzewieckiego, który prowadził odpowiednie studja w Paryżu. Wysiłki powyższe urwały się jednak po 1905 roku. W czasie wojny projektował założenie Muzeum Społecznego p. Zygmunt Chmielewski na łamach „Myśli Polskiej; (Tom I, zesz. 3) lecz żadna próba realizacji nie została podjęta.
W drugiej połowie 1921 roku z inicjatywy F. Czerwijowskiego, B. Rogowskiego i J. Muszkowskiego został zawiązany Komitet Organizacyjny, który uzyskał legalizację statutu Towarzystwa „Muzeum Społeczne w Warszawie" dn. 12 grudnia tegoż roku. Jednakże nieodrazu można było uruchomić instytucję, gdyż konieczne było przedeszystkiem rozszerzenie podstawy zbiorów, zgromadzonych przez wymienione grono młodzieży w Krakowie, drogą zebrania materjałów, ofiarowanych przez instytucje i jednostki, popierające ideę Muzeum, oraz uzyskanie lokalu. W tych dwóch kierunkach zwróciły się też pierwsze wysiłki Komitetu Organizacyjnego. Dopiero po dokonaniu prac przygotowawczych i po uzyskaniu 2 sal w gmachu Bibljoteki Publicznej (Koszykowa 26) na tymczasowe pomieszczenie zbiorów, za co składamy na tem miejscu serdeczne podziękowanie Komitetowi Towarzystwa, — zwołano na dzień 27 maja 1924 r.I Walne zgromadzenie Towarzystwa, na którem wybrano Radę, Zarząd i Komisję Rewizyjną. W myśl statutu, na czele Muzeum stoi Rada Towarzystwa, organ kierowniczy 0 charakterze naukowym,, oraz Zarząd wyłoniony z Rady, jako organ wykonawczy. Najwyższą instancję stanowi Walne Zgromadzenie członków. Fundusze są zdobywane drogą składek, darów i subwencyj. Członkami Towarzystwa mogą być osoby prawne i fizyczne.
W 1933 z uwagi na groźbę straty lokalu i trudności organizacyjne zbiory zostały przekazane w formie depozytu Bibliotece Publicznej.
