Towarzystwo „Pogotowie Ratunkowe” w Lublinie

notatki 

(1917–1939)

Powstanie

W 1916 odbyło się zebranie informacyjne dla lubelskich lekarzy i społeczników. Zebraniu przewodniczył dr n. med. Adam Brzeziński. Zatwierdzony projekt statutu Towarzystwa „Pogotowie Ratunkowe” w Lublinie został zatwierdzony przez władze okupacyjne dnia 14 stycznia 1917, a już16 marca 1917 nastąpiło uroczyste otwarcie stacji pogotowia ratunkowego w Lublinie.

Towarzystwo było instytucją prawnie niezależną. Oznaczało to niestety także finansowe kłopoty, zwłaszcza wiążące się z kryzysami państwa polskiego, najpierw wynikłe z dramatycznej walki o granice, potem trudu odbudowy, a w latach trzydziestych – z Wielkim Kryzysem.

Źródła finansowania

1) składki członków Towarzystwa „Pogotowie Ratunkowe” w Lublinie. Wyróżniono trzy kategorie członkostwa: dożywotnie, których minimalna składka wynosiła 200 koron, a od 1924 roku 75 złotych; zwyczajne, którzy płacili minimum 10 koron, a od 1924 r. 6 złotych rocznie: honorowe, za szczególne zasługi dla Towarzystwa.

2) działalność charytatywna, która przejawiała się w imprezach dobroczynnych w trakcie których zbierano datki na rzecz stacji. Dodatkowo, Towarzystwo wydało kilka periodyków i kalendarzy.

3) pomoc publiczna, w tym przypadku od Magistratu Miasta Lublin. Początkowo była ona niewielka, lecz w miarę upływu czasu powiększyła się wielokrotnie, aż stała się dominującym źródłem dochodów Pogotowia. I tak z początkowych dotacji rzędu 4000 złotych rocznie, sięgnęła złotych 18600 w 1939 roku.

4) z biegiem czasu wprowadzano różne opłaty za korzystanie z usług pogotowia, m.in. 5 złotych za przetransportowanie pacjenta na lekarskie zlecenie. Od 1937 Pogotowie posiadało umowę z Ubezpieczalnia Społeczną opiewającą na sumę 800 złotych miesięcznie.

Działalność

Siedziba Pogotowia początkowo mieściła się w lokalu w Gmachu Ratusza przy Placu Łokietka, który nieodpłatnie został przekazany miastu. W 1934 stacja przeniosła się do do budynku przy ul. krakowskie Przedmieście 3 (skrzyżowanie z ul. Świętoduską) nad apteką Emila Żółtowskiego.

Z bardziej istotnych wydarzeń wymienić możemy wielką akcję społeczną z roku 1923, zorganizowana przez Teodora Kraszewskiego, redaktora „Ziemi Lubelskiej”. W jej wyniku zakupiono nowy konny ambulans - „Wandę” wykonaną przez lubelską firmę „Paszowski i Janociński”. W 1937 roku zakupiono ze składek społeczeństwa lubelskiego dla stacji ratunkowej karetkę samochodową zbudowaną w fabryce „Wolskiego” na podwoziu samochodu marki Chevrolet, która służyła lubelskiemu pogotowiu aż do dnia 22 lipca 1944 r.

Prezesi

1919 – 1920 dr n. med. Mieczysław Biernacki; 1920 – 1923 Jan Pignan, sekretarz Magistratu, dziennikarz; 1923 – 1939 Sławomir Lűbek,Dyrektor Banku Handlowego w Warszawie, Oddział w Lublinie.

informacje za http://www.pogotowie.lublin.pl/new/o-firmie/sg_historia/