Delegacja Polskich Górników i Hutników
Organizacja, z założenia, trójzaborowa mająca na celu "wspólną reprezentację polskich inżynierów górniczych i hutniczych, która mogłaby podejmować i przeprowadzać jawnie lub tajnie różne poczynania leżące w interesie górnictwa na ziemiach polskich. Reprezentacja taka miała się zająć przede wszystkim wydawaniem polskiego czasopisma górniczego, utworzeniem ogólnopolskiego stowarzyszenia Polaków inżynierów górników i hutników, polskim słownictwem górniczym" {1 s. 19}
Okres działalności: 1892 – 1920. (Nazwy poprzednie: 1892 – 1906 Delegacja, 1906 – 1910 Stała Delegacja).
Przewodniczący: Stanisław Kontkiewicz (1894 – 1910), Jan Alfons Surzycki (1910 – 15), Jan Zarański (1915 – 18), Witold Sągajłło (1918 – 20).
Sekretarze: Adam Łukaszewski (1906 – 12), Ferdynand Jastrzębski (1912 – przez krótki okres po śmierci A. Łukaszewskiego od 14 IV do VI 1912), Franciszek Drobniak (1912 – 20).
- 1906 Pierwszy Zjazd Polskich Górników i Hutników w Krakowie, wybrano Stałą Delegację
- 1910 Drugi Zjazd Polskich Górników i Hutników we Lwowie zorganizowany przez Stałą Delegację i Związek Górników i Hutników Polskich w Austrii. Wybrano Delegację Polskich Górników i Hutników.
- 1920 w miejsce Delegacji wybrano Zarząd Związku Górników i Hutników Polskich, który powstał jako połączenie Sekcji VII Górniczo – Hutnicza Towarzystwa Popierania Rosyjskiego Przemysłu i Handlu oraz Związku Górników i Hutników Polskich w Austrii Dawna Sekcja VII stała się Kołem w Dąbrowie Górniczej, dawny Związek Górników i Hutników w Austrii Kołem w Krakowie, a w miejsce Delegacji wybrano Zarząd Związku Górników i Hutników (później Stowarzyszenie Polskich Inżynierów Górniczych i Hutniczych).
za Józef Piłatowicz Ruch stowarzyszeniowy inżynierów i techników polskich do 1939 - tom II Słownik polskich stowarzyszeń technicznych i naukowo-technicznych do 1939 r.
