Michaelici
historia powstania
Na tą działalność oraz na rozpoczęcie starań o zatwierdzenie zgromadzenia zakonnego, początkowo wyrażał zgodę ordynariusz w Przemyślu bp Łukasz Solecki.. Rok później tj. 31 sierpnia 1899 założyciel Towarzystwa „Powściągliwość i Praca” ponownie zwrócił się z prośbą do bpa Soleckiego, aby ten poparł starania o założenie nowej rodziny zakonnej. Za wstawiennictwem Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Wiednia ambasador austriacki uwierzytelniony przy Watykanie, na wyraźną prośbę ks. Markiewicza przedstawił w Rzymie podanie o założenie nowej rodzinny zakonnej. Rzym był przychylny tej prośbie pod warunkiem jednak, iż poprze ją ordynariusz przemyski. W liście z dnia 14 IX 1899 r. bp Łukasz Solecki podtrzymał swoje stanowisko, zezwalając na działalność Towarzystwa „Powściągliwość i Praca” jednak nie jako zgromadzenia zakonnego, lecz stowarzyszenia pobożnego. Decyzję swą uzasadnił tym, iż do założenia nowej rodziny zakonnej brakuje ks. Bronisławowi Markiewiczowi odpowiednich warunków zgodnych z prawem kościelnym. Odpowiedź ordynariusza w tej sprawie była zaskoczeniem dla ks. Markiewicza.
Po śmierci bpa Łukasza Soleckiego nowym ordynariuszem w Przemyślu został bp Józef Sebastian Pelczar. Od początku swojego urzędowania starał się nakłonić ks. Markiewicza, aby ten powrócił do swojej macierzystej salezjańskiej wspólnoty. W dniu 14 IV 1901 r. wezwał go do siebie i przedstawiał swoją opinię, której jednak ks. Markiewicz nie podzielał. Dlatego też proszono go aby nie używał nazwy salezjanie w stosunku do swego Towarzystwa. Podporządkował się tej prośbie. 27 VI 1902 r. nazwał swą organizację Towarzystwem św. Michała Archanioła. Różnego rodzaju trudności utwierdziły ks. Markiewicza w przekonaniu, że to jego osoba jest główną przyczyną niepowodzeń w zatwierdzeniu świeckiego Towarzystwa jako zgromadzenia zakonnego. W latach następnych. Zabiegi ks. Markiewicza dotyczące zatwierdzenia zgromadzenia nie ustawały. Ostatnią prośbę do Rzymu wystosował 4 XII 1911 r. Odpowiedzi jednak nie otrzymał. Po krótkiej chorobie zmarł 29 I 1912 r. na plebanii, w Miejscu Piastowym. Po jego śmierci, dalsze losy wspólnoty, którą założył potoczyły się drogą, która znalazła swój finał w zatwierdzeniu kościelnym zgromadzenia.
29 IX 1921 r. w miejscu Piastowym odbyła się uroczystość powiązana z odczytaniem dekretu powołującą nową wspólnotę zakonną. Dekret ten wydał bp krakowski Adam Sapieha. 12 X 1921 r. nowo powstałą wspólnotę przyjął do swej diecezji przemyskiej bp Józef Sebastian Pelczar. Nie można tu zapomnieć, iż jednocześnie tworząc męską wspólnotę zakonną, ks. Markiewicz dawał podwaliny pod żeńskie zgromadzenie. Tu najwierniejszą jego współpracownicą okazała się współzałożycielka Michalinek s. Anna Kaworek.
