Gryzelda Celestyna Działyńska: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 7: | Linia 7: | ||
Mąż [[Tytus Działyński|Adam Tytus hr. Działyński]] | Mąż [[Tytus Działyński|Adam Tytus hr. Działyński]] | ||
| − | Po wybuchu powstania listopadowego podążyła za mężem do Warszawy i brała udział w samarytańskiej akcji jego siostry Klaudyny Potockiej. | + | ==Biografia społeczniczki== |
| + | |||
| + | |||
| + | Po wybuchu powstania listopadowego podążyła za mężem do Warszawy i brała udział w samarytańskiej akcji jego siostry Klaudyny Potockiej. | ||
| + | |||
| + | doktor [[Karol Marcinkowski]], zwrócił się do niej o pomoc w pracy filantropijnej na rzecz | ||
| + | ubogich i chorych. Działyńska przystąpiła do tej pracy z dużym zaangażowaniem. | ||
| + | |||
| + | "W 1844 r. założyła Towarzystwo Dobroczynności Dam Polskich, którego została prezeską, | ||
| + | przekształcone w 1853 r. w [[Towarzystwo Dam Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo|Towarzystwo Pań Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo]] kierowało pracą charytatywną. Natomiast do bezpośredniej pracy z chorymi | ||
| + | i ubogimi wybrała Zakon Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo, zwany popularnie | ||
| + | szarytkami, który sprowadziła do Poznania. Zakonnice szarytki zajmowały się pracą | ||
| + | wśród ubogich, opieką nad szpitalami, prowadzeniem ochronek" | ||
| + | |||
| + | Głównym celem tych zrzeszeń było tworzenie ochronek dla ubogich dzieci, odwiedzanie i pielęgnowanie chorych. W Kórniku założyła istniejący do dzisiaj Dom Sióstr Miłosierdzia z ochronką, szpitalem i pracownią, w której młodzież żeńska uczyła się ręcznych robót. Około 1860 r. osadziła siostry miłosierdzia w Środzie, w swych zaś Oleszycach felicjanki z Krakowa. Opiekowała się siostrami służebniczkami w Jaszkowie w Wielkopolsce, wspierała także inne zgromadzenia, oddające się pracom społecznym. Za zasługi na polu działalności charytatywnej generał sióstr miłosierdzia uczynił ją w Paryżu w r. 1846 członkiem tego zgromadzenia. W r. 1848 żywiła więźniów politycznych w fortecy poznańskiej. Po wybuchu powstania styczniowego zamieniła pałac w Poznaniu w pracownię, w której przygotowywała odzież. W r. 1871 była opiekunką jeńców francuskich w Poznaniu. Szczególniejszą troskliwością otaczała inwalidów powstań narodowych, weteranów, wdowy i sieroty po nich. Dla zebrania środków na te cele urządzała w swym pałacu w Poznaniu koncerty, odczyty, wystawy obrazów. | ||
| + | |||
| + | |||
| + | ==Źródła== | ||
| + | |||
| + | https://repozytorium.amu.edu.pl/bitstream/10593/15936/1/04.pdf | ||
| + | |||
| + | [http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/publication?id=527231&from=&dirids=1&tab=1&lp=1&QI=9BFEEB624DF5641DFBA6E9F4B6192E0D-4 Instytucje dobroczynne Celestyny Działyńskiej, Korespondencja, projekty, Statuty Tow. Dobroczynności nad dziećmi, Instytut Panien w Poznaniu, Zakład Uwięzionych w Kościanie etc] | ||
| + | |||
| + | ==Zobacz też== | ||
| + | |||
| + | [[Ruchy kobiece]], [[Towarzystwa dobroczynności]], | ||
| + | |||
| + | |||
| + | [[Kategoria: Księstwo Poznańskie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 13:34, 24 lip 2022
Celina Działyńska
1804-1883 – polska działaczka oświatowa i filantropka.
Rodzice: Stanisław Kostka Zamoyski Zofia Czartoryska
Biografia społeczniczki
Po wybuchu powstania listopadowego podążyła za mężem do Warszawy i brała udział w samarytańskiej akcji jego siostry Klaudyny Potockiej.
doktor Karol Marcinkowski, zwrócił się do niej o pomoc w pracy filantropijnej na rzecz ubogich i chorych. Działyńska przystąpiła do tej pracy z dużym zaangażowaniem.
"W 1844 r. założyła Towarzystwo Dobroczynności Dam Polskich, którego została prezeską, przekształcone w 1853 r. w Towarzystwo Pań Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo kierowało pracą charytatywną. Natomiast do bezpośredniej pracy z chorymi i ubogimi wybrała Zakon Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo, zwany popularnie szarytkami, który sprowadziła do Poznania. Zakonnice szarytki zajmowały się pracą wśród ubogich, opieką nad szpitalami, prowadzeniem ochronek"
Głównym celem tych zrzeszeń było tworzenie ochronek dla ubogich dzieci, odwiedzanie i pielęgnowanie chorych. W Kórniku założyła istniejący do dzisiaj Dom Sióstr Miłosierdzia z ochronką, szpitalem i pracownią, w której młodzież żeńska uczyła się ręcznych robót. Około 1860 r. osadziła siostry miłosierdzia w Środzie, w swych zaś Oleszycach felicjanki z Krakowa. Opiekowała się siostrami służebniczkami w Jaszkowie w Wielkopolsce, wspierała także inne zgromadzenia, oddające się pracom społecznym. Za zasługi na polu działalności charytatywnej generał sióstr miłosierdzia uczynił ją w Paryżu w r. 1846 członkiem tego zgromadzenia. W r. 1848 żywiła więźniów politycznych w fortecy poznańskiej. Po wybuchu powstania styczniowego zamieniła pałac w Poznaniu w pracownię, w której przygotowywała odzież. W r. 1871 była opiekunką jeńców francuskich w Poznaniu. Szczególniejszą troskliwością otaczała inwalidów powstań narodowych, weteranów, wdowy i sieroty po nich. Dla zebrania środków na te cele urządzała w swym pałacu w Poznaniu koncerty, odczyty, wystawy obrazów.
Źródła
https://repozytorium.amu.edu.pl/bitstream/10593/15936/1/04.pdf
