Beginki
ruch społeczno-religijny kobiet w analogii do begardów szukajacy zbawienia, poprzez życie zgodnie z nakazami wiary. Laickie stowarzyszenia religijne powstały na początku XII wieku na zachodzie Europy, głównie na terenie obecnej Belgii i Holandii (Niderlandy). Czasy wypraw krzyżowych spowodowały, że wiele kobiet w Zachodniej Europie zostało wdowami lub samotnicami. W ruchu beginek odnalazły swoje miejsce i pomysł na życie zajmując się dziełami miłosierdzia, pielęgnowaniem chorych w szpitalach, nauczaniem dzieci. Wspólnoty beginek i begardów były autonomiczne i rządziły się własnymi, specyficznymi dla danej wspólnoty prawami, posiadały swojego przełożonego domu, utrzymywały się z własnej pracy, posiadały wspólną kasę, budynki (beginaty lub beginaże), wspólne posiłki i nabożeństwa. Kościół nie miał wobec nich jednolitego stanowiska. W 1311 Klemens V oskarżył ruch beginek o rozprzestrzenianie herezji. Jednak ruch został zrehabilitowany przez Eugeniusza IV w XV wieku.
Na ziemiach polskich
Beginki mieszkały na Śląsku, w XIV wieku były zwalczone przez inkwizycję, np. we wrześniu 1332 inkwizytor Jan Schwenkenfeld wytoczył tam proces 20 beginkom. Działały tez na Pomorzu. Często starały się - m.in. w strachu przed inkwizycją - uzyskać opiekę zakonów (np. franciszkanów czy dominikanów). Stąd wielokrotnie trudno odróżnić je od trzecego zakonu. Mozna przyjąć, że te, które miały opiekę zakonników były terciankami.
